"Więcej własnych przemyśleń..."

Idąc za radą dobrze życzącego mi kolegi (kłaniam się!) postanowiłam zamieszczać na blogu więcej własnych rozważań - zaczynając od dziś:)

Tak więc jeśli miałabym wskazać intrygującą mnie najbardziej kwestię z zakresu psychologii miłości byłoby to zjawisko końca miłości. Chciałabym tu od razu podkreślić, że interesuje mnie nie tyle rozstanie, rozpad związku, a rzeczywiście koniec uczucia, jakim partnerzy się darzą. Idąc tym tropem, można by powiedzieć, że następuje on wtedy, kiedy ktoś stwierdza, że po prostu nie kocha już drugiej osoby. Z drugiej jednak strony, czy sytuacja, w której kochający się partnerzy decydują się na rozstanie i niezależnie od własnych uczuć stwierdzają, że nie chcą (nie mogą) już ze sobą być, również nie stanowi w pewnym sensie końca miłości? Tak więc pierwsze pytanie, które sobie zadaję brzmi kiedy tak naprawdę można powiedzieć, że koniec miłości nastąpił? Jak to zwykle bywa, jedno pytanie rodzi następne. Jeśli bowiem stwierdzamy, że miłość może się skończyć (co jest dosyć oczywiste), w takim razie czy można wskazać jeden punkt kiedy to następuje, czy jest to raczej proces z określonymi etapami? No i oczywiście - czy w naturę miłości wpisany jest jej nieuchronny koniec?

Osobiście jestem zwolennikiem teorii, że koniec miłości w dużej mierze zależy od tego, jak tą miłość definiujemy. I tak na przykład, jeśli miłość kojarzymy przede wszystkim z początkowymi jej etapami, czyli tzw. "motylami w brzuchu", kolejny etap związku łatwo możemy uznać za koniec miłości, a "prawdziwej" miłości iść szukać gdzie indziej. Ale ten wątek rozwinę następnym razem (mile widziane komentarze, co o tym sądzicie), bo w ramach czynienia bloga bardziej osobistym, nie boję się przyznać, że oczy same mi się zamykają i zdecydowanie czas już iść spać:)